ZWYCIĘŻYŁAM !

Zwyciężyłam pogodę , szczyt Babiej Góry (1725m) i zwyciężyłam z sobą ...

Obiecałam sobie ,że każdego września będę na Babią wchodzić .

 Pochłonięta , domem , pracą... nie zrealizowałam planu...:( 

Nie poddałam się jednak, tęskniłam i musiałam tam wejść ponownie.

Tym razem jednak nie cieszyłam się widoczkami na szczycie, oj nie ! 

Dopóki szłam malowniczym lasem bukowym obdartym nieco z liści , z jarzębiną w bordowym kolorze to jesień oczy me cieszyła ,

kiedy jednak minęliśmy SOKOLICĘ ujrzeliśmy Babią w białej kołderce...

oho ! Zdaje się ,że idziemy po przygodę.

Krzysiek dziarsko , Szymon żywo w podskokach ,, chrzestny Tomcio (on to już był 42 raz chyba) i kuzynka Maja...podjęliśmy decyzję .

 Idziemy dalej !

I tak oto w następnym etapie naszej wyprawy zmagaliśmy się z nasilającym wiatrem...nasilającym do tego stopnia ,że nie szło utrzymać równowagi !

 Krzysiek trzymał mocno Szymka bo najnormalniej w świecie porwałby go wiatr ! 

Ba ! Co ja plotę wiatr ...szaleńczy wiatr !!! Południowy napierający na zbocze i usiłujący zepchnąć nas z trasy.

 Zatopieni w chmurach w otoczeniu mleka dalej brnęliśmy 2 kroki w przód jeden w tył, 2 w bok jak po mocno zakrapianej imprezie:) 

I to był ten MEGA wysiłek ...nie dość ,że pod górę to z wiatrem ok 100 km/h ...ale im bliżej szczytu tym bardziej wiało

..i tu Wam powiem nie szło już prawie nad niczym panować wywiało mi gile z nosa 3 razy !

 Nie zdążyłam po chusteczkę sięgnąć cha cha cha ..

nie mówiąc o tym ,że nie było możliwości się po prostu wysiusiać a skórka od banana wyrwana z rąk Tomka poleciała w siną dal i mieliśmy tylko nadzieje , że nie osiadła jakiemuś turyście na twarzy....jak widać było ekstremalnie i śmiesznie...

naprawdę w tym całym wysiłku szłam i się śmiałam z Majki ,którą wiatr tarmosił i Tomka i moich chłopaków..choć Szymon wzbudzał podziw nas wszystkich ... 

Nasz Szymon był bohaterem..bez ani jednego jęknięcia , 

bez marudzenia młodym radosnym krokiem z tatą szedł..

dopiero w drodze powrotnej kiedy skostniały mu palce u rąk(mimo rękawiczek) to miał dosyć. ...Krzysiu jednak w jakiś krzakach go ogrzał , rączki ochuchał i już było ok :)

wracając jednak do Szczytu Babiej ...tam to się już działo istne szaleństwo ! My sądzimy ,że mogło wiać do 140km/h natomiast byli turysci co dawali więcej ...

i tu rozsadek wziął górę wracaliśmy tą sama drogą ...nie schodziliśmy na Brony , bo tam było niebezpieczne zejście i tam mimo , że mam zapasik tłuszczyku

 to mogło mnie unieść niczym tę skórkę od banana...

A potem wiecie.. byłoby znowu w dzienniku : "turyści na Babiej ! Akcja ratowania łopoczących Franków na wietrze !"

ach żarcik taki

ale dzisiaj ...dzisiaj kiedy to piszę moje zakwasy (mimo masażyków Krzysia) przypominają mi o tym jak CUDOWNIE było iść pod wiatr , jak wspaniale było NIE REZYGNOWAĆ !

(Mam to po mojej mamusi ! )

I siedzę dzisiaj tu z głową pełna pomysłów i idę pod wiatr...

wiem o tym ..czuję to, ale się nie poddam !

 a Babią polecam każdemu ! To cudowna góra , która rządzi się swoją pogodą i z tego słynie !

 i dzięki temu nie wiesz co Cię spotka i  musisz być gotowy na wszystko !

czy czasem nie jest nam to potrzebne ???

 

 widok na Sokolicę

mamuś ! Babia w chmurach !

oj zaczyna silnie wiać !

w mleku pędzących chmur

to moje franki ...

doszliśmy i prawie odlecieli !

powrót choć też nie łatwy ..ale zawsze to w dół :) hurra

Maju , Tomciu moje dwa najukochańsze Franki ..

Dziękuję Wam !

Mam nadzieję ,że ktoś wytrzymał do końca postu :)

Dziękuję i życzę miłego dnia 

i jeśli któraś ma ochotę poznać Babią  to zapraszam ! Chętnie pokażę :)

By !